بگذر ز من خسته وبگذار بمیرم

آن به که ز سودای تو بیمار بمیرم

آتش به دل افکن و سوزان جگرم را

بگذار که من با تن تبدار بمیرم

کوهم که زشیرینی عشق تو شکستم

خواهم که چو فرهاد وفادار بمیرم

مارا به درون راه ندادند و چه باک است

شاید که میان در و دیوار بمیرم

از شوق وصال تو که هر دم زند آتش

زارم ولی از زمانه بیزار بمیرم

در پهنه ی آفاق زنم بانگ شکایت

تا بلکه چو منصور سر دار بمیرم