بگذر ز من خسته وبگذار بمیرم
آن به که ز سودای تو بیمار بمیرم
آتش به دل افکن و سوزان جگرم را
بگذار که من با تن تبدار بمیرم
کوهم که زشیرینی عشق تو شکستم
خواهم که چو فرهاد وفادار بمیرم
مارا به درون راه ندادند و چه باک است
شاید که میان در و دیوار بمیرم
از شوق وصال تو که هر دم زند آتش
زارم ولی از زمانه بیزار بمیرم
در پهنه ی آفاق زنم بانگ شکایت
تا بلکه چو منصور سر دار بمیرم